سلامت به تعریف سازمان بهداشت جهانی عبارت است از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی افراد که با توجه به ابعاد گسترده این تعریف، اهمیت این موهبت الهی هرچه بیشتر نمایان می‌گردد.

سلامت به تعریف سازمان بهداشت جهانی عبارت است از رفاه کامل جسمی، روانی و اجتماعی افراد که با توجه به ابعاد گسترده این تعریف، اهمیت این موهبت الهی هرچه بیشتر نمایان می‌گردد.
ارتقای سلامت به مفهوم توانمندسازی مردم در شناخت عوامل تاثیرگذار بر سلامت فردی، اجتماعی و تصمیم گیری صحیح در انتخاب رفتارهای بهداشتی بوده و در نتیجه رعایت شیوه زندگی سالم را متذکر می‌گردد. عوامل موثر بر سلامتی به سه گروه عمده تقسیم می‌شوند:
? عوامل و شرایط محیطی، اجتماعی و اقتصادی جامعه
? خدمات بهداشتی ‌درمانی و کیفیت ارائه آنها
? شیوه زندگی و رفتارهای بهداشتی.
با توجه به این امر که سلامت محور عدالت و توسعه جوامع در تمامی ابعاد اجتماعی، اقتصادی سیاسی و انسانی به شمار می‌رود و نقش مستقیم دولتها در تأمین و ارتقاء سلامت به وضوح مشهود است، ارایه صحیح و کامل خدمات بهداشتی و درمانی با کیفیت مطلوب توسط دولت، به تمامی اقشار جامعه از جمله اقدامات مؤثری است که می‌تواند در ارتقای سلامت جامعه نقش به سزایی داشته باشد.
به عبارت دیگر بهبود و سامان دادن عوامل اقتصادی ‌اجتماعی، سیاسی و فرهنگی موجود در کشور و فعالیتهای سازمانهای دولتی و غیردولتی می‌تواند زمینه‌ساز تأمین و ارتقای سلامت محسوب گردد. لذا لازم است تلاشی منسجم و هماهنگ برای جلب مشارکت مؤثر سازمانها به منظور طراحی، اجرا و ارزشیابی برنامه‌های ارتقاء سلامت آغاز گردد و از سوی دیگر برای تحقق ارتقای سلامت فرد در جامعه نیازمند ایجاد قدرت مدیریت و تصمیم گیری صحیح در تمامی افراد جامعه هستیم.
به عبارتی تا زمانی که مردم نتوانند عوامل موثر بر سلامت خود را شناسایی و کنترل نمایند ‌تأمین و ارتقای سلامت به مفهوم کلی آن دست نیافتنی خواهد بود. بنابراین مشارکت مردم در این امر ‌از جمله مسایل اساسی است که همگام با اقدامات دولت باید تشویق و ترویج گردد.
در این میان نقش شیوه زندگی آحاد مختلف جامعه و مسایلی همچون فرهنگ‌، سنت‌ها،‌ باورها، ‌نگرش‌ها، ارزشها و نوع درک مردم از مفهوم بهداشت که بطور مستقیم و یا غیرمستقیم در سلامتی کامل جامعه مؤثر است نباید فراموش شوند.
علاوه بر این ارتقای سلامت در کنار ارایه خدمات بهداشتی درمانی مناسب و موثر ‌، نیازمند تأمین امنیت، مسکن ‌، آموزش ‌غذا، محیط مناسب و عدالت اجتماعی نیز می‌باشد.
مبارزه با بیماریهای واگیر از جمله ایدز و هپاتیت که سلامت میلیون‌ها انسان را به مخاطره انداخته، جلوگیری از آسیب‌های اجتماعی ‌حوادث و سوانح، تصادفات جاده‌ای، اعتیاد، سلامت بهداشت روان، امنیت غذا و تغذیه ‌عدم مصرف خودسرانه دارو و خود درمانی، آموزش در خصوص مسایل بهداشتی و درمانی، ‌ورزش و تحرک و... همه و همه نیاز به عزمی ملی و گامهایی توانمند دارد که مردم هر دو را بطور کامل داشته و همسو با سیاست‌های ملی بهداشت و سلامت در جهت نیل به اهداف عالی تکامل بشری، تلاش خواهیم نمود.
? سلامت اولویت پانزدهم کشور
ساختار غلط نظام بهداشت و درمان در ایران، باعث قرارگیری امر مهم و اساسی «سلامت» در اولویت پانزدهم کشور شده است این در حالی است که در کشورهای توسعه یافته جایگاه سلامت افراد جامعه به لحاظ برخورداری از دو وجه امکانات و برنامه ریزی، این امر را در رتبه‌های اول تا پنجم قرار داده و حتی در سایر کشورهای در حال توسعه و مشابه ایران، سلامت، جایگاه بهتر و مناسب تری نسبت به کشور ما دارد.
ساختار اشتباه نظام سلامت در کشور ما در عین حال موجب تحمیل هزینه‌های سنگین درمانی به آحاد مردم می‌شود، زیرا مردم به رغم پرداخت انواع حق بیمه‌های درمانی، بیش از ?? درصد هزینه‌های درمان را باید از جیب بپردازند. از سویی هزینه‌های هنگفت عمل جراحی، سالانه هزاران ایرانی را به زیر خط فقر سوق می‌دهد.
آمارهای نظام سلامت ایران از هیچ قاعده منطقی پیروی نمی‌کند و عددها فقط به ضرر مردم و به ویژه بیماران کم درآمد است. آخرین آمار از این دست، تفاوت فاحش هزار برابری درآمد بین پزشکان کشور است که حکایت از درآمد چند صد میلیونی برخی پزشکان دارد.
به گفته وزیر بهداشت، بیشترین و کمترین درآمد ماهانه پزشکان در کشور هزار برابر تفاوت دارد و در بین پزشکان متخصص نیز با تفاوت ??? برابری در درآمد ماهانه مواجهیم که باید این تفاوت فاحش را تعدیل کنیم. به گفته وزیر بهداشت، کمترین درآمد یک پزشک در کشور حدود ???هزار تومان و بیشترین درآمد یک پزشک حدود ???میلیون تومان در ماه است و این تفاوت چشمگیر نشانه بی عدالتی در سیستم سلامت و پرداخت بیش از حد مردم از جیب برای حفظ سلامت است.
در بحث ایجاد عدالت در سلامت با دو راهکار مواجه هستیم یکی به کسانی که وضع خرابتری دارند و جزو دهک‌های پایین جامعه هستند بیشتر کمک کنیم یا اینکه عدالت در سلامت را در مجموع با مکانیزم‌هایی در کل کشور برقرار کنیم.
براساس گفته‌های وی، برای رفع بی‌عدالتی در سلامت توجه به ?فاکتور لازم است که عبارتند از توزیع مناسب منابع، دسترسی عادلانه مردم به خدمات، افزایش بهره‌مندی مردم از خدمات سلامت و تنظیم قیمتها، در این مسیر باید استفاده از توانمندی مردم هم مد نظر باشد.
? سلامت مردم مهمترین دغدغه